Τις δικές της –αρκετά ενδιαφέρουσες- απαντήσεις έδωσε στο «R» σχετικά με το θέμα αποχής από τα γήπεδα των παιδιών που απαρτίζουν το Αναπτυξιακό κομμάτι της καλαθόσφαιρας μας, η κ. Ντιάνα Αγαπίου, η οποία προπονεί τις ομάδες Ανδρών του Απόλλωνα Κ18 και Κ16.
Παρακάτω, η συνέντευξη της:
Ερ: Όλοι οι προπονητές που ασχολούνται με τα αναπτυξιακά, έτσι και εσύ, επιτελείς ένα σημαντικό έργο όχι μόνο για τον αθλητισμό αλλά και για την κοινωνία γενικότερα. Τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ένας προπονητής αναπτυξιακού; Που πρέπει να δίνεται έμφαση; Τί πρέπει να προσέξει;
Η ερώτηση σας είναι πολύ καλή και σας ευχαριστώ που μου δίνεται την ευκαιρία να απαντήσω σε μια τόσο σημαντική ερώτηση.
Ο ρόλος του προπονητή στο Αναπτυξιακό δεν διαφέρει καθόλου από τον ρόλο του δασκάλου. Ο προπονητής εκτός από την «άδολη» αγάπη που πρέπει να έχει για τα παιδιά (κι αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο) και πέρα από την επιστημονική του γνώση για την διδασκαλία του αθλήματος, ο ίδιος πρέπει να είναι και παιδαγωγός. Ο ρόλος του προπονητή για ένα παιδί που έρχεται πρώτη φορά στο Μπάσκετ είναι κομβικής σημασίας για την συνέχεια και την εξέλιξη του στην καλαθόσφαιρα και όχι μόνο.
Μην ξεχνάμε πως οι νεαροί αθλητές ενώ ξεκινούν και ασχολούνται όσο είναι μικροί (ακόμα και από 4χρ.) με 2 ή 3 προπονήσεις την εβδομάδα, όσο μεγαλώνουν και συνεχίζουν στα διάφορα στάδια (u8, u10, u12, u14, u16,u18) οι προπονήσεις γίνονται και πιο συχνές (5-6 φορές την βδομάδα) και αν υπολογίσουμε και τα παιγνίδια ο προπονητής τους είναι το άτομο εκείνο που περνάνε περισσότερο χρόνο μαζί του, περισσότερο ίσως και από τους γονείς τους.
Αυτό σημαίνει πως οι προπονητές παίζουμε καθοριστικό ρόλο με την συμπεριφορά μας στην διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του νεαρού καλαθοσφαιριστή και οφείλουμε να διδάξουμε τις πανανθρώπινες αξίες του Αθλητισμού (δικαιοσύνη, ελευθερία, ισότητα), το ήθος, την αθλητοπρέπεια, την αξιοκρατία, τα ατομικά ιδεώδη (φιλία, ευτυχία, καλυτέρευση του εαυτού). Αξίες που θα τους ακολουθούν σε όλη τους την ζωή. Επίσης, ως προπονητές που ασχολούμαστε με παιδιά οφείλουμε να ενημερωνόμαστε, να διαβάζουμε και να διευρύνουμε τις γνώσεις μας με κάθε ευκαιρία.
Για όλους αυτούς τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω είναι σημαντικό οι ομάδες να εμπιστεύονται το Αναπτυξιακό τους πρόγραμμα σε καταρτισμένους και με ακέραιο χαρακτήρα προπονητές και να δώσουν περισσότερη σημασία στα τμήματα αυτά που στην τελική είναι και το μέλλον τους.
Ερ: Ο Αθλητισμός και η κοινωνία το τελευταίο διάστημα ταλανίζεται αφάνταστα από την πανδημία και από τα περιοριστικά μέτρα που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις ανά το παγκόσμιο. Ποια είναι η άποψη σου στο κομμάτι αυτό;
Σίγουρα δεν είμαστε ειδικοί και το σωστό είναι να ακολουθούμε τις οδηγίες τους . Ο Αθλητισμός να υπενθυμίσω πως ήταν από τα πρώτα που κλείσανε με σχεδόν μηδενικά κρούσματα και εν μέσω αγωνιστικής περιόδου. Τα πρωταθλήματα ήταν σε εξέλιξη και για να φέρω ένα παράδειγμα, οι δικοί μας έφηβοι μόλις είχαν πάρει την πρόκριση τους για τον τελικό της β’ κατ. και φεύγοντας από το γήπεδο μάθαμε πως κλείνουμε για 2 βδομάδες και τελικά δεν ξαναπαίξαμε ποτέ!
Με τις ακαδημίες κλειστές εδώ και 5 μήνες, θα χρειαστεί τεράστια προσπάθεια και τα παιδιά να έρθουν πίσω και τα σωματεία να μπορέσουν να λάβουν μέρος στα πρωταθλήματα του Αναπτυξιακού.
Για να γίνουν αυτά η πολιτεία πρέπει να έρθει αρωγός και μέσω της Ομοσπονδίας να βοηθήσει και οικονομικά και υλικά τις ομάδες και τους αθλητές να επανέλθουν στο φυσικό τους περιβάλλον.
Οι έρευνες που έχουν γίνει έχουν δείξει πως στον οργανωμένο αθλητισμό το ποσοστό μεταδοτικότητας είναι χαμηλό και όχι το αντίθετο. Θεωρώ πως ακολουθώντας τα υγειονομικά πρωτόκολλα και κάνοντας συχνά rapid test, μπορούμε να επιστρέψουμε στα γήπεδα. Αλλιώς, οι επιπτώσεις από την παρατεταμένη αποχή θα είναι πολύ χειρότερες που περιλαμβάνουν ψυχικά νοσήματα, κατάθλιψη, άγχος, έλλειψη κινήτρων κλπ.
Ερ: Πως αντιδρούν τα παιδιά και τι αντίχτυπο θα έχει η μεγάλη αυτή αποχή από τις προπονήσεις τόσο στην ανέλιξη τους στο αθλητικό κομμάτι όσο και στην ψυχολογία τους γενικότερα;
Τα παιδιά-αθλητές από την αρχή της πανδημίας και του πρώτου lockdown, πειθάρχησαν με τις οδηγίες του Υπ. Υγείας και περίμεναν με ανυπομονησία την επιστροφή τους στις προπονήσεις και τους αγώνες. Δυστυχώς οι 2 βδομάδες έγιναν 3 μήνες και από τον Μάρτιο γυρίσαμε τον Ιούνιο πίσω στα γήπεδα, ακολουθώντας όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα του Υ.Υ. Εδώ να τονίσω πως σαν Απόλλωνας, όλο το Καλοκαίρι σχεδόν συνεχίσαμε με καθημερινές προπονήσεις και με μεγάλο ποσοστό συμμετοχής και ενθουσιασμού εκ μέρους των παιδιών.
Η νέα σεζόν όπως ξέρετε, ενώ ξεκίνησε κανονικά, διακόπηκε σχεδόν αμέσως και αυτό ήταν ένα τεράστιο κτύπημα στην ψυχολογία τους, αλλά και στην εξέλιξη τους στο Μπάσκετ. Στην ουσία έχουμε ήδη 2 χαμένες χρονιές επειδή ένα παιδί που το αφήσαμε πέρσι και ήταν σε μια ηλικιακή κατηγορία (π.χ. u14) και έπαιξε λίγο λόγω του πρώτου lockdown, έχασε ουσιαστικά και αυτή την χρονιά και από το Σεπτέμβριο θα βρεθεί να παίζει (u16) στην επόμενη δλδ ηλικιακά κατηγορία.
Οπότε σε βάθος χρόνου μόνο θα μπορέσουμε να δούμε τις συνέπειες και πως θα μπορέσουμε να καλύψουμε το χαμένο έδαφος. Αυτή την στιγμή υπάρχει μια απογοήτευση σε όλους και στενοχώρια. Εκείνο που όλα τα παιδιά θέλουν κι εύχονται είναι να ξαναγυρίσουν σύντομα πίσω στις ομαδικές προπονήσεις, να βρεθούν ξανά όλοι μαζί και να έχουν και πάλι την ευκαιρία να αγωνιστούν.
Ερ: Στο εξωτερικό είδαμε αρκετές ομάδες και προπονητές να διοργανώνουν διαδικτυακά προγράμματα προπονήσεων. Γιατί δεν γίνεται κάτι παρόμοιο και στην Κύπρο; Το σκεφτήκατε καθόλου;
Η καραντίνα μας βρήκε εμφανώς απροετοίμαστους σε πολλά θέματα και ένα από αυτά ήταν και οι διαδικτυακές προπονήσεις. Πέρα από το ότι θέλει σωστή οργάνωση κάτι τέτοιο, μην ξεχνάμε πως από τον Οκτώβριο και μετά άλλαξαν και τα φροντιστήρια των παιδιών οπότε γενικά άλλαξε και όλος ο προγραμματισμός της χρονιάς τους. Κρατούμε φυσικά τις επαφές μας και μέχρι και που επιτρεπότανε κάναμε και ατομικές προπονήσεις. Με τις νέες πρόσφατες χαλαρώσεις θα δικαιούμαστε ατομικές προπονήσεις σε μικρές ομάδες μαζί με τον προπονητή, με αυστηρό πρωτόκολλο και με την ελπίδα να πάνε όλα καλά και να καταφέρουμε να γυρίσουμε στις ομαδικές προπονήσεις.
Σαν ένα καταληκτικό σχόλιο
Πιστεύω πως η πανδημία έχει φανερώσει τις αδυναμίες μας στον τομέα του Αθλητισμού και μας έχει δείξει τον δρόμο για αλλαγές που είναι απαραίτητο να γίνουν σε όλους τους τομείς ούτως ώστε έτσι να είναι όχι μόνο βιώσιμος αλλά και πρωταγωνιστικός ο ρόλος του στην κοινωνία. Ο Αθλητισμός δεν μπορεί να είναι «δακτυλοδεικτούμενος» στην σύγχρονη κοινωνία, ούτε ο τελευταίος τροχός της άμαξας.
Η ανάγκη για σύγχρονους υπαίθριους χώρους άθλησης είναι πλέον ολοφάνερη και η ανάγκη επίσης για άσκηση του γενικού πληθυσμού που αυτό θα λειτουργήσει σαν ασπίδα ενάντια σε οποιαδήποτε ασθένεια. Η Πολιτεία αντί να απαξιώνει τον Αθλητισμό και όλους όσους τον αντιπροσωπεύουν, ας φερθεί «σοφά» και να χρησιμοποιήσει την δύναμη του προς κοινό όφελος.
Όσον αφορά το Μπάσκετ, θα έλεγα πως το ιδανικό θα ήταν κάθε γειτονιά να έχει και ένα γηπεδάκι. Η προσέλευση του κόσμου τους τελευταίους μήνες και εντελώς ανοργάνωτα ήταν τεράστια στα ήδη υφιστάμενα «γερασμένα» γηπεδάκια. Όσο για τα σωματεία πολύ λίγα έχουν δικά τους «ανοιχτά» γήπεδα και αυτό είναι ένα ζήτημα που ήρθε η ώρα να το μελετήσουν και να προχωρήσουν ανάλογα. Άλλωστε η Καλαθόσφαιρα είναι ένα άθλημα που το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια μπάλα και μια μπασκέτα. Και μετά όλα παίρνουν τον δρόμο τους…
