47 χρόνια και αυτή η πληγή παραμένει ανοικτή…
Όσο το αίμα στάζει, καμιά δικαιοσύνη δεν είναι παρούσα…
Σαν τώρα και σαν τότε…
20 Ιουλίου 1974… Όταν ήχησαν οι σειρήνες…
Όπως τώρα, συμβολικά…
Αλλά δεν ξεχνάμε… Ούτε τους νεκρούς, ούτε τους προδομένους, ούτε σπιθαμή από τα κατεχόμενα μας εδάφη…
Όσα χρόνια και αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!!
Τι να ξεχάσω βρε;;;
Τον κατάμαυρο ουρανό;
Την μακαρισμένη μου γιαγιά, που με κρατούσε πάνω της και τρέχαμε να σωθούμε;
Τους στρατιώτες μας και τους προδομένους να αγνοούνται και να πέφτουν νεκροί;
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!!
