Απογευματάκι χαλαρά ανοίγω τα μάτια από τον μεσημεριανό ύπνο και ετοιμάζομαι χάλαρά για το euro. Καφεδάκι, να παγώσω και την μπύρα και όλα έτοιμα. Τουλάχιστο έτσι νόμιζα μέχρι που αντίκρισμα στο καθιερωμένο ψάξιμο στις αθλητικές σελίδες το αντίο του Θρύλου.
Μέχρι να το διαβάσετε αυτό και αν φυσικά πείτε στον κόπο σίγουρα θα έχετε δει δεκάδες αφιερώματα για τον μοναδικό Βασίλη. Τον Σπανούλη ντε…Εκείνον που ανάγκασε όλη την Ελλάδα όλη την Ευρώπη ανεξαρτήτου χρώματος να τον αποθεώσει.
Για τίτλους και διακρίσεις μέχρι και νεογέννητο να ρωτήσεις θα έχει απάντηση να σου δώσει έτσι λοιπόν θα γράψω λίγες κουβέντες για το ποιος ήταν για μένα αυτό ο τύπος με το 7.
Τον Βασίλη είχα την ευκαιρία την τιμή αν θέλετε να τον γνωρίσω από κοντά καθώς όντας φοιτητής στην Ελλάδα είχαμε το προνόμιο για να επισκεφτούμε αποδυτήρια και γήπεδα με σχετική ευκολία. Για να μας μιλήσει ούτε λόγος. Ρε χρυσέ μου ρε καλέ μου τίποτα. Αμετακίνητος ο Βασίλης. Απλά μέσα μέσα απαντούσε μιλήστε με τα νέα παιδιά όχι με μένα. Άσχετο φυσικά αν τότε ήταν και αυτός νέος.
Όσες φορές τον προλάβαμε στα αποδυτήρια ήταν πάντα λιγομίλητος αλλά και πλακατζής αν φυσικά βοηθούσε και ο άλλος που είχε απέναντι του. Πρίντ και Παπανικολάου δεν τους άφηνε σε χλωρό κλαρί και ας λένε όλοι ότι θέλουν οι άλλοι. Χαιρετούσε μέχρι και τον τελευταίο φροντιστή του γηπέδου ποτέ δεν το είδε ντίβα και ποτέ δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του. Ήθελε απλά να είναι ηγέτης να είναι πρωταγωνιστής μέσα στο παρκέ εκεί άλλωστε που μιλούσε καλύτερα από όλους.
Μην νομίσετε ότι εγώ δεν τον έκραξα. Σαν φίλος του μπάσκετ και του Ολυμπιακού άκουσε και από μένα αρκετά. Μέχρι φυσικά το f4 του Λονδίνου. Όταν στο δεύτερο ημίχρονο τα έσταζε από το σπίτι του. Κάπου εκεί είπα τέλος. Ποτέ ξανά κουβέντα για τον Σπαν. Νομίζω τα κατάφερα. Όπως και να χει…..
Προσωπική μου άποψη και ίσως στο μέλλον να την διεκπεραιώσω κιόλας είναι ότι αδικήθηκε από τον Μπαρτζώκα. Δεν είχε ανάγκη να παίζει 35 λεπτά ήθελε όμως να αισθάνεται σημαντικός. Ο κόουτς B επέλεξε κάποιο Χάρισον και κάποιο Τζέκινς να παίζουν 30 λεπτά και είχε στην άκρη του πάγκου τον θρύλο του θρύλου.
Ε δεν θες και παπά να σου το πει. Ο Βασίλης δεν ήθελε ποτέ να βρεθεί τελευταίος τροχός της άμαξας ιδίος όταν δεν το άξιζε κιόλας. Σίγουρα οι τραυματισμοί επηρέασαν την απόφαση του αλλά και η περσινή χρονιά τον πλήγωσε αρκετά.
Ετσι λοιπόν σας αφήνω με ένα τεράστιο respect στον άνθρωπο και στον παίκτη Βασίλη Σπανούλη.
